Poëzie voor Kambiz Roustayi

In Perdu is de tragische dood van Kambiz Roustayi, de Iraanse asielzoeker die zichzelf begin april op de Dam in Amsterdam in brand stak, hard aangekomen. Dit heeft geleid tot enkele poëtische reflecties, te weten van Joost Baars, Rozalie Hirs, Erik Lindner en Samuel Vriezen, die u hieronder kunt lezen. Het gedicht van Rozalie Hirs zal bovendien het eerste in een serie etalage-gedichten vormen.

Het etalage-gedicht is een initiatief van dichter Rodaan Al Galidi. Vanaf augustus zal hij, in samenwerking met Perdu en andere dichters, regelmatig een net geschreven gedicht voor het eerst publiceren in de etalage van Poëziecentrum Perdu. De gedichten zullen op A0-formaat, handgeschreven worden gepubliceerd en uiteindelijk gebundeld in een oplage van 1 exemplaar, dat permanent te bekijken zal zijn in Perdu. Het gedicht van Rozalie Hirs zal tot augustus te zien zijn in de etalage.


In memoriam Kambiz Roustayi

Elf jaar verzoekt een land je
schrijven – minuut na minuut
zonder naam uur na uur
zonder naam zie je dag na dag uit
ademend licht jaar na jaar
je denken vervormen

tot een laaiend moment je lichaam
levend vilt vlammende tongen
duiven je beweegbeeld schreeuwen
helle oorlog tussen staat en de huid
van een mens – van jou de ontschermde
dam is dit ons land?


Amsterdam, 6 april 2011
©2011 Rozalie Hirs


Ik

ik. ik
is wat

u mij
ontspreekt,

is wat
uw staat

met recht
omgeeft,

uw volk
miskent

en zo
ontleeft,

wat ik,
nu, hier,

als bom
ontsteek.

Amsterdam, 12 april 2011
©2011 Joost Baars


Een verwarde man
brandt
en geeft een licht
dat het land niet wil zien.

Een verwarde man.
Dat zegt de krant.

De regels zijn helder.
Dat zegt de minister.

Een man
die het land niet wil zien
gaat op
in zijn heldere licht.

Amsterdam, 11 april 2011
©2011 Samuel Vriezen


Legitimaties (fragment)

4.

Het is er, eerst illegaal en dan niet meer
hier nog steeds elders in een volle plaats.

Waar je minder bestaat en meer noteert
is het gegeven dat je telkens snel verlaat.

Iemand begint te neuriën als je passeert,
de indruk beklijft, de blik verraadt en ja

het klopt iedere keer en daarmee nooit
en weer ben je alleen de ander die praat

Domheid is een luxe. Duindorp
eindpunt. Geen remise.

Erik Lindner
uit Tong en trede (De Bezige Bij, 2000)