Omdat we de lyriek nooit zijn kwijtgeraakt

De stelling van vanavond – Hoe kan lyriek worden teruggewonnen in een cultuur die een opeenstapeling en aaneenrijging van catastrofes is? – is problematisch. Ten eerste omdat we de lyriek nooit zijn kwijtgeraakt, dus waarom zou zij moeten worden teruggewonnen? Ten tweede omdat de stelling suggereert dat 'een cultuur die een opeenstapeling en aaneenrijging van catastrofes is' een negatieve invloed uitoefent op de lyriek, hetzij als oorzaak van het vermeende verlies of als belemmering bij de terugwinning ervan dan wel beide. Deze suggestie roept bij mij Adorno's uitdaging op, die we massaal hebben aangenomen: 'Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch.' Waarmee ik ook wil zeggen dat de aanwezigheid van een negatieve invloed van catastrofes op de lyriek voor mij allerminst duidelijk is. Een lastige stelling dus, temeer omdat ik in een eerste reactie uitriep dat de Amerikaanse dichter George Oppen zijn leven lang worstelde met het antwoord op precies deze vraag. Wat is hier aan de hand?

De lezing die Ton van 't Hof afgelopen vrijdag hield tijdens het programma 'Het schandaal van de lyriek' is hier te downloaden.